2,992 matches
-
eu sar în picioare imediat. — Suze, nu mă duc la New York, zic și‑i iau mâinile. O să rămân aici să te ajut să treci cu bine de situația asta, indiferent despre ce e vorba. A... murit cineva? Nu, spune Suze uimită, și eu îmi înghit nodul din gât. — Ești bolnavă? — Nu. Nu, Bex, sunt vești bune! Doar că... nu‑mi vine să cred. Atunci despre ce e vorba? Suze, ce e? — Mi s‑a oferit șansa de a‑mi lansa propria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
te duci la sală? zice Luke, împăturindu‑și Daily Telegraph‑ul. În fiecare zi citește toată presa, și americană și britanică. Ceea ce e foarte bine, fiindcă pot să‑mi citesc și eu horoscopul din Daily World. — La sală? îl întreb uimită. — Parcă asta‑ți era planul, zice, luând FT. Gimnastică în fiecare dimineață. Tocmai sunt pe cale să‑i spun „Nu fi ridicol!“, când îmi aduc aminte că e posibil ca azi‑noapte să mă fi furat valul și să‑i fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
zic, luând o gură de cafea. Păi, cred că aș putea să mă duc... Dacă nu cumva vrei să‑ți faci cumpărăturile, ca ă‑ți iei de‑o grijă! adaugă Luke, luând The Times, și eu mă holbez la el uimită. Nu te duci la cumpărături „ca ă‑ți iei de‑o grijă“. Alte lucruri se fac ca ă‑ți iei de‑o grijă. Ceea ce îmi cam dă de gândit. Poate ar trebui să fac turul ăsta cu ghid, și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
nostru. Ai pantofii comozi? Se uită la ghetele mele (grena aprins, cu puțin toc, de la reduceri de la Bertie, de anul trecut) și zâmbetul vesel îi dispare. Știi că e un tur de trei ore, numai pe jos, da? — Sigur, zic uimită. De‑asta mi‑am și luat ghetele astea. — A, zice Cristoph după o pauză. Păi... OK. Privește în jur. Cred că suntem gata, așa că haidem la drum! Iese în fruntea noastră din hotel și, în timp ce toată lumea îl urmează pe trotuar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
de parcă aș fi gata‑gata să înfloresc în fața ochilor lor. — Ți‑am văzut casetele, spune Kent, aplecându‑se spre mine. Și suntem foarte impresionați. — Da? zic, și imediat îmi dau seama că poate n‑ar trebui să par atât de uimită. Da, repet, încercând un ton mai nonșalant, ce pot să spun, evident, sunt destul de mândră de emisiune... — Așa cum știi, Rebecca, noi producem o emisiune care se numeste Consumatorul, spune Kent. În clipa asta nu avem încă rubrică de sfaturi financiare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Cornwall e obiceiul ăsta, adaug. — Zău? spune Judd cu interes. Bunica mea e din Cornwall. O s‑o întreb despre asta! — Numai în anumite părți din Cornwall, îi explic. Doar în zonele mai de deal. Judd și Kent schimbă priviri uimite, apoi izbucnesc amândoi în râs. — Ai un simț al umorului atât de britanic! spune Kent. E atât de revigorant. O clipă, nu știu cum să reacționez, apoi încep și eu să râd. Doamne, ce bine. Ne înțelegem de milioane! Kent se luminează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
urlă. Și‑așa avem criză de personal! Trebuie să punem mâncarea pe masă! Criză de personal? Mă holbez la el. Apoi, în clipa în care îmi cad ochii pe fusta neagră și am o revelație subită, izbucnesc într‑un râs uimit. — Nu, eu nu sunt... adică, eu sunt, de fapt, una dintre... Cum să‑i spun asta, fără să‑l jignesc? Sunt sigură că meseria de chelner e o meserie plină de satisfacții. Oricum, probabil că în timpul lui liber e actor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
râs. — Stai, că mă duc să iau vreo câteva, spun și dau să pornesc spre camera lui Suze, unde le ținem. — Mai bine... zice Suze și se oprește brusc din râs. Nu, nu intra acolo. De ce? spun, rămânând pe loc, uimită. Ce e în... Tac în clipa în care obrajii lui Suze se colorează vizibil. Suze! spun, retrăgându‑mă discret din fața ușii. Nu‑mi zi. E cineva acolo? Mă uit la ea, iar ea își strânge halatul și mai bine în jurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
să nu aleg una chiar așa, de fată. Sau să nu‑i aduc nici una. Dar mi s‑a părut atât de potrivită cu ocazia. — „Prietene, știu că am greșit, dar putem s‑o luăm de la capăt?“ John Gavin citește textul uimit. O întoarce pe partea cealaltă, crezând că e o glumă. Ați dat bani pe așa ceva? — E drăguță, nu? zice Suze. E de la New York. — Înțeleg. Am să țin minte. O pune pe masă și rămânem cu toții uitându‑ne la ea. Domnișoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
pentru trei jachete? O nimica toată. — Patruzeci! mă aud strigând, înainte de a mă putea opri. Toată asistența se întoarce să se uite la mine și simt cum mă înroșesc vertiginos. — Vreau să zic... oferă cineva patruzeci? Licitația continuă și sunt uimită de câți bani se strâng. Colecția mea de pantofi obține peste 1000 de lire, un set de bijuterii de la Dinny Hall se vinde cu 200 de lire, iar Tom Webster oferă 600 de lire pentru computerul meu. — Tom, zic agitată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
face să tresară. — Becky... — La fereastră sau la culoar? îl întrerupe fata de la check‑in. — La fereastră, vă rog. — Becky... Mobilul lui începe să sune strident și el îl oprește, iritat. — Becky... vreau să vorbim. — Acum vrei să vorbim? zic uimită. Bravo. Ți‑ai ales perfect momentul. Exact când trebuie să mă îmbarc. Îi dau una ziarului. Și cu ședința de urgență ce faci? — Poate să mai aștepte. Viitorul companiei tale poate să mai aștepte? Ridic din sprâncene. Nu crezi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
valiza mea. Înțeleg că asta înseamnă că ai acceptat‑o. Se oprește, iar eu mă uit la el, tremurând ușor, fără să spun nimic. — Becky, nu te du la Washington. Vino să lucrezi pentru mine. — Să lucrez pentru tine? spun, uimită. — Vino să lucrezi pentru Brandon Communications. — Ai înnebunit? Își dă părul de pe față și, brusc, pare tânăr și vulnerabil. Pare un om care are mare nevoie de o pauză. — N‑am înnebunit. Personalul meu a fost decimat. Am nevoie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
surprinși. Kane o ținea una și bună: ― Un fel de astronavă, sigur că da. Lambert, pe care o interesa luciul aproape umed al cocăi curbate, remarcă absența reliefurilor exterioare, a formelor caracteristice identificabile și, nefiind deloc lămurită, scutură din cap uimită. ― Ești chiar așa de sigur? Poate că este o construcție locală. Este năucitor... ― Nu. (Atenția lui Kane se mută spre cele două brațe gemene care formau, poate, spatele navei.) Nu e fixat la suprafață. Fără să știu nimic despre concepțiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
nu făcea parte din perete sau din sol. Avea aspectul unei urne delicate, sau a unei vaze, maronii, incredibil de lucitoare și lustruită. Se apropie de acest lucru, se aplecă deasupra vârfului știrbit și lumină înăuntru. Goală. Dezamăgit, se îndepărtă, uimit că un obiect care părea atât de fragil rămăsese întreg pe când altele zăceau, deteriorate, crăpate. Se întrebă dacă nu era mai bine să-și testeze asupra acestei urne capacitatea revolverului-laser. Voia să revină la gaura descoperită adineauri când zări o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
sculptorii Afroditelor clasice credeau În nemurirea lui. Cine a Întîlnit printre ruine sfinxul grec nu va mai putea rosti numele adevărat al nici unui zeu. Venus pictată de Botticelli nu mai e aceeași care a ieșit fericită din valuri sub privirile uimite ale anticilor. Și poate e momentul să-i dam dreptate lui Bacon. Adevărații „antici”, scria el, sîntem noi, În timp ce epoca pe nedrept numită „antichitate” este În realitate tinerețea lumii. Deschizînd pleoapele, zeița a căpătat ochi omenești care au văzut și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
de o mie de euro perechea când îi încalți prima oară... — Mie-mi spuneți? Vă-nțeleg perfect. — Ți s-a-ntâmplat și ție? se bucură Lionel că și-a găsit un tovarăș de suferință. — Și-ncă de câte ori. Jean își privește uimit șeful, nefiind la curent cu faptul că obișnuiește să-și cumpere pantofi de o mie de euro. Lui Lionel încep să-i înghețe tălpile. Îi comandă lui Jean: — Adu-mi douășpe ceaiuri fierbinți. — De fructe sau verde? îl întreabă profesional
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
sale Astrid, cu care semăna deja prea mult? Dida se roti din nou, lent, cu privirea spre fereastră, întorcând spatele martorului. Acceptase impostura maternității doar fiindcă iubitul voia copii. Într-adevăr, soțul acordase progeniturilor timp și importanță, sub privirea mereu uimită și ușor stânjenită a frumoasei care născuse fără chef trei copii, între care crescuse, ea însăși, ca un fel de a patra odraslă a domnului Marcu Vancea. Unde se afla Vancea? Unde se prăbușise și de ce? De unde ar putea fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
împuțiciunea asta criminală. Metaxa o fi fost, da da, că domnii Henessy și Courvoisier sunt delicați, cu maniere perfecte, nu ca dezmățata asta neoclasică. Da, da, acum sunt sigur că Metaxa, curva de Metaxa a fost. Și mai faci pe uimitul, paternel nebunel, faci pe uimitul, ca de obicei, parcă n-am ști jocul. Așa că dom’ Dominic nu răspunse decât într-un târziu. Răspunse cu mare întârziere dom’ Dominic și nu ca de obicei. Nu, de data asta, chiar s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
fi fost, da da, că domnii Henessy și Courvoisier sunt delicați, cu maniere perfecte, nu ca dezmățata asta neoclasică. Da, da, acum sunt sigur că Metaxa, curva de Metaxa a fost. Și mai faci pe uimitul, paternel nebunel, faci pe uimitul, ca de obicei, parcă n-am ști jocul. Așa că dom’ Dominic nu răspunse decât într-un târziu. Răspunse cu mare întârziere dom’ Dominic și nu ca de obicei. Nu, de data asta, chiar s-o fi întâmplat ceva, că dom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
aceeași, ca totdeauna. Hârca nu pornea. Brusc, iritarea unui nou pasager, agățat de scară. „Ce faci, blegule, nu vezi că urc?“ Blegul era un bondoc, într-o scurtă de stofă aspră, cenușie, cu o față rotundă și palidă. Deschisese ochii uimiți, nu răspunse. Se dădu la o parte lângă ușă, să facă loc furiosului. Trupurile se îndesară unul în altul. „Stați așa, nerozi, nu vă mișcați.“ Avea să înceapă cearta, ca totdeauna, înjurături și pumni. Nu, nu se întâmplă, însă, nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
le-ai văzut tu la grădina zoologică, cele care sar din creangă în creangă; și George se cățără într-un măr din apropierea sa și începu să sară din creangă în creangă și să strige ca o maimuță. Angelina îl privea uimită, nu îi venea să creadă nici ceea ce spunea vărul său, nici modul în care acesta se comporta. Acum ai priceput? o întrebă după ce coborî din măr. O să înveți și tu despre asta când o să fii ca mine elev de liceu
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
mamă, să știi că am făcut multă treabă. Ce treabă ai făcut? Am făcut curat în casă, am făcut mâncare, am avut grijă de porci, de rățuște, am săpat roșiile, le-am pus araci și le-am legat. Părinții priviră uimiți unul către celălalt și intrară curioși în curte, să vadă ce trebușoară făcuse fata lor. Mare le fu bucuria când văzură isprăvile copilei! Mama se supără foarte tare când dădu cu ochii de rățuștele atârnate pe sârmă ca rufele la
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
spre exemplu,„critica surîzător erudită”;Maiorescu e „un clarvăzător”; Caragiale rămîne un „antiromantic”; M.Dragomirescu pare „un teoretician dogmatic”; Arghezi ar avea...„o expresivitate În exces”; Camil Petrescu e un „campion al autenticității” ș.a.m.d. În fine, am rămas uimit de cîte nume efemere au traversat scena publicisticii teatrale, În timp (mai ales În a doua jumătate a secolului trecut): deși i-am cunoscut pe majoritatea semnatarilor, aproape că am și uitat că au scris cronică dramatică - un an, ori
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
a fost găsită dimineața în vârful vechiului turn de apă a orașului, pe Aliorului 29 bis. Avea agățat de ea și un steag albastru cu stelele roată, al Uniunii Europene. Pompierii de la descarcerare, care veniseră să dea jos mașina, povesteau uimiți cum, în tot timpul operațiunii, o pasăre albă, mai mică decât o vrabie, zbura în jurul lor. Părea atârnată de o rază de soare sângerie. Dănțuia în jurul mașinii și ciripea într-una „Pardalian! Pardalian!“ Aurel Trocaru a fost scos, pe la prânz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
înainte de triumful Revoluției de la Județeană. Președintele Casei, Timotei Pancovici, fost director al Direcției Financiare, suferise un infarct chiar în dimineața când se declanșase revoluția. Pancovici urmărise la televizor fuga Ceaușeștilor de pe acoperișul Comitetului Cental, năvala mulțimii revoluționare în clădire, ascultase uimit vacarmul revoluției și începuse să tremure, să transpire și să-l ruineze o diaree groaznică. Recunoscuse între cei care intraseră printre primii în sediu pe o veche cunoștință din vremea când fusese, pentru trei ani, instructor al ceceului pe probleme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]