30,395 matches
-
amintire imaginea cumplitelor cicatrice care Îi acopereau trupul. Mă simțeam tentat să-l Întreb de ele, temîndu-mă, poate, că inspectorul Fumero ar fi putut avea ceva de-a face cu această chestiune, Însă În privirea bietului om exista ceva ce sugera că era mai bine să nu pomenesc subiectul. Avea să ne povestească el singur Într-o bună zi, cînd i se va părea oportun. În fiecare dimineață, la ora șapte fix, Fermín ne aștepta În ușa librăriei, cu o Înfățișare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
fiți atent că noi sîntem din Úbeda... Îmi spuneați că o recunoașteți pe fata care apare cu Julián În fotografie? Portăreasa se concentră din nou asupra imaginii. — N-am văzut-o niciodată. Frumușică foc. După poză, parcă sînt logodiți, am sugerat eu, Încercînd să-i zgîndăresc amintirile. Mi-a Întins-o, scuturînd din cap. — Eu la poze nu mă pricep. Și, după cîte știu, Julián n-avea logodnică, Însă Îmi Închipui că, dacă avea, nu mi-ar fi zis. Cu greu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
cum are cheile, vine noaptea și rămîne ore În șir umblînd prin apartament, iar apoi se duce. O dată mi-a zis chiar că parcă se auzeau niște tocuri de femeie. Ce să mai spunem... Poate că erau niște catalige, am sugerat. M-a privit fără să priceapă. Evident, pentru portăreasă, subiectul era cît se poate de serios. — Și nimeni n-a mai vizitat apartamentul În toți acești ani? — Odată a apărut un ins Îngrozitor, din aceia care zîmbesc tot timpul, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
o mantie de cenușă. Am zărit ceva ce părea a fi niște urme de pași care pătrundeau În apartament. — Doamne, Maica Domnului, murmură portăreasa. Aici e mai mult rahat decît Într-o ditamai poiata. Dacă preferați, intru eu singur, am sugerat. — Ați vrea dumneavoastră. Hai, dați-i ’nainte, că eu vin din spate. Am Închis ușa Îndărătul nostru. O clipă, pînă cînd privirea ni s-a obișnuit cu penumbra, am rămas nemișcați În pragul apartamentului. Am auzit răsuflarea emoționată a portăresei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
asta. — Pe cuvîntul dumitale? Mi-a Întins mîna cu un aplomb templier. I-am strîns-o. — Pe cuvîntul lui Fermín Romero de Torres. Am avut o după-amiază domoală la prăvălie, cu numai vreo doi curioși. Avînd În vedere panorama, i-am sugerat lui Fermín să-și ia liber restul după-amiezei. — Hai, te duci s-o cauți pe Bernarda și-o duci la un cinematograf sau să vă uitați la vitrine pe strada Puertaferrisa, la braț, că pe ea asta o Încîntă. Fermín
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
cum spuneam, acolo am auzit ceva ciudat. Un fel de plînset. Portarul Îmi oferi o imitație vocală a sunetului la care se referea. Mie mi s-a părut litania unui tuberculos care fredona niște cuplete. — O fi fost vîntul, am sugerat eu. — O fi fost, Însă mie mi s-a făcut inima cît un purice, adevăru-i. Auziți, nu mai aveți cumva Încă o bombonică din alea? — Vă rog să acceptați o pastilă Juanola. Tonifică foarte bine după ceva dulce. — E bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
Barcelona? ZÎmbi cu tristețe. — De șaptesprezece ani Îmi tot pun Întrebarea asta. Nuria Monfort Își aprinse Încă o țigară. Îmi oferi și mie una. M-am simțit ispitit să accept, Însă am refuzat. — Dar probabil că aveți o bănuială, am sugerat eu. — Tot ce știu e că, În vara lui 1936, la scurt timp după izbucnirea războiului, un angajat de la morgă a sunat la editură să ne spună că primiseră cadavrul lui Julián Carax cu trei zile În urmă. Fusese găsit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
horele stoarse dintr-un megafon cârpit în pânză groasă kaki, meșterind la un geamantan din tablă zincată , cu o mulțime de bumbi și de beculețe, lucind în penumbră, ca niște verzi ochi de pisică. Se vede că beculețele verzi îi sugerau meseanului Chirpic, cel supranumit Faraon, din Kotonoaga, un veritabil simțământ sărbătoresc, fiindcă, în timp ce-și freca și își scărpina dureroasa umflătură a unui recent sugel, de la degetul mare, el se ridică de pe lavița așternută cu scoarțe, anunțând: Trecem la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
fel de textură! Nici măcar niște hieroglife austere sau, barem, niște hașuri incolore, ca pânza de păianjen, care să fi suplinit spațiul din interiorul celor două calote, verzi pe dinafară. Pepenoaica nu mai avea alte virtuți geometrice, decât ovalul circumferinței, care sugera ceva ce refuză să se consolideze. Încolo, nimic! Nicanor, se îndreptă de șale și își șterse, încurcat, cuțitul de pantalonii săi noi, gest de prisos, fiindcă pe lama de oțel, sclipind albastru, între tulburi simțăminte, nu se zărea nici umbră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
dărâmături de tot felul și tropăi printr-o sală imensă, salon de dans al exterminatei aristocrații locale, ulterior fost club muncitoresc, în urma confiscării forțate a proprietăților burgheze, de către puterea democrației populare. Așa se putea considera, cel puțin după afișele grosolane, sugerând sărutările unei Perinițe și după straniile ecouri pe care la ocaziona răsunetul resturilor de ziduri. În galopul lui fără frâu, pe dinainte-i, se perindară un câmp de latrine din acelea de scânduri, cu pereți dezinfectați periodic, prin tămânjire cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
dimineață, acesta fiind și motivul pentru care nu sosise el însuși la volanul autovehiculului cu dublă tracțiune. O conducea fecioru-său, om de afaceri care, încă din perioada comunismului, scăpase ori (cum cultivau sârguincios clevetelile tradiționale românești) fusese făcut scăpat. Bârfa sugera că ăia care o întinseseră dincolo de "cortina de fier"nu aveau nimic de făcut decât să intre în piele de "cârtiță", adică de a spiona din răsputeri. Și, eventual, de a mina din interior odioasa lume capitalistă, asemenea cârtițelor, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
atât de teribilă, încât lui Vladimir îi păru manifestarea unei crize de catalepsie... Abia după al cincilea pahar de whisky și tocmai când prin vagonul restaurant începuseră să treacă, vorbind tare, grupuri care flecăreau apăsat, în felul ploieștenilor, unii chiar sugerând maniera bulgărească de conjugare a verbelor, moldoveanul-capitalist sadea, se trezi, revenind în contemporaneitate. Făcând un semn din mână, îi desemnă aproximativ pe acești trecători, ce animau zgomotos atmosfera salonului cu mese goale. I se adresă lui Vladimir, care își studia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
nu mai avea cum să-și ia vorba și promisiunea înapoi, începu să râdă, așteptând. Chelnerul acceptase ordinul, pe dată: Vine băiatul! asigură el, cu nedezmințit profesionalism. Plecarea trenului din ultima stație din Ploiești, care semnala apropierea de Capitală, îi sugera totdeauna lui Vladimir momentul pregătirilor pentru apropiata sosire la țintă: lunecarea tot mai lină a trenului printre zoioasele blocuri gri din cartierul Grivița Roșie, căutarea unui taximetru între uriașele colonade ale Porții principale din Gara de Nord, suita de întâlniri cu managerii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
al ei cu un gest natural, ca și cum ar fi fost contesă, pe de-a întregul contesă, inepuizabil și îndelung pregătită să accepte o floare, un compliment sau o adâncă plecăciune din partea cavalerilor ce roiesc în jurul curților Europei. În gesturile ei, sugera, permanent, performanțe de dans baroc, aparținând unor dansatori versați, îmbrăcați în straiele vremii și atingeri de mâini descoperite, cu mișcări având imediat conotații extrem de senzuale. Ciocni, mulțumind cu un surâs și, deplasându-și capul pe spate, aruncă pe gâtlej jumătate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
temporar, undeva, în spatele zidului apărut în cale. Obstacolul acelui zid se contura în întunericul lăptos, revărsat de o Lună nevăzută, care se ghicea prin noapte și prin ninsoare. Se deplasă, clătinându-se, către profilul întunecat, al unei porți de grilaj, sugerând o copcă zugrăvită pe bezna congelată a nopții. Poarta rămăsese întredeschisă în omăt, după pasajul unui necunoscut care intrase ori ieșise, pe acolo, ceva mai devreme. O străbătu, fără măcar să-și aducă aminte că, deasupra ei, de la inscripția ruginită în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
Avea argumente. „Eu cu ce mă aleg?“ I-am propus un loc pe lista recompenselor. „Dacă făceați pentru ziar, poate...“ „Nu, pentru carte, scot o carte.“ „Nu, dacă vreți pentru ziar...“ „Bine, pentru ziar...“ „Acum e prea târziu, v-am sugerat eu. Nu merge așa.“ Apoi, fără legătură cu nimic: „Domnucumvănumiți, domnia și prostia se plătesc“. Lumină egală și murdară în încăpere. Cherecheș zice: „Luați-mă!“. A spus: „Luați-l!“? Comandantul se mira. Sau nu. Îmi rămăsese să-mi bag în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
într-o cușcă. Deci să mă comport exact ca un câine, ca un animal afară printre oameni. Atunci eu i-aș întreba: „Ați putea oare să vă uitați în ochii victimelor, următoarelor victime?“. Deci și pe familiile victimelor, le-aș sugera să-i întrebe pe dânșii - din ce cauză m-au ținut pe mine așa? Cartierul ăla Mama, casnică și tata, zidar, zugrav. Copilărie de cartier. În Ferentari, când eram mai mic... în Humulești se numea atunci. (Aprinde o țigară.) Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
cei care i-au întâmpinat, cu fluturările lor de mână și cu îmbrățișări cu tot. Cheiul era acum ca o palmă albă, goală. Doar un pescăruș singuratic se mai învârtea deasupra valurilor. — Să mergem pe punte și să-l căutăm, sugeră Tomoe. — Da? N-avea cum să treacă pe lângă noi fără să-l observăm, spuse Takamori dezamăgit. Poate că nici nu a luat vaporul ăsta... Cei doi au urcat pasarela și i-au arătat paznicului japonez permisul de acces pe punte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
potaie până n-a ieșit complet din raza lui vizuală. Și asta nu era nimic pe lângă ceea ce avea să urmeze. Au ajuns la gara Sakuragichō în jurul orei douăsprezece. — Tomoe, hai să luăm o gustare înainte de a ne urca în tren, sugeră Takamori, contând în continuare pe punga surorii lui. Ce-ați zice de niște sushi? Până una alta, e mâncarea număru’ unu a Japoniei. Gaston a înțeles, probabil, deoarece s-a luminat tot și a dat din cap. Toate privirile - chelneri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sufletească nu bun. Vreau să fiu iar la Takamori acasă... dar în seara asta sunt hotărât. Cu ochii la Takamori și Tomoe, nu mai contenea să se scuze pentru deranj. — Takamori, ai putea să-i aranjezi măcar unde să stea, sugeră Shizu, profund îngrijorată. Takamori și-a dat seama că hotărârea lui Gaston de a pleca de capul lui era de nezdruncinat. — Eu cred că-i mai bine să-l lăsăm să plece unde-i place. Gaston stătea în prag cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ții, folosește chiuveta. Gaston a rămas înmărmurit. Pe masa de proastă calitate circula în voie un gândac negru. Si-a ținut respirația și a ascultat. Auzea jetul subțire în chiuveta din colțul camerei. Se pare că bărbatul proceda așa cum îi sugerase Michan. Gaston a sărit, șocat, din pat. L-a înfuriat faptul că bărbatul își făcea nevoile în chiuveta în care alții se spălau pe față. Și-a dus mâna la gură și a tușit tare, ca să se audă și-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
întrebat în engleză, nevenindu-i să creadă: — Only? Toată suma se ridica la vreo trei mii de yeni. Gaston mai avea, bineînțeles, biletul de întoarcere... dar nimic altceva în portofel. Dacă are trei mii de yeni, poate trage oriunde, nu? sugeră femeia cu pantofi roșii. — Nu fi proastă! Ce-o să facă mâine? Trebuie să mănânce și mâine. Femeia cu bandajul era cea mai în vârstă dintre cele trei și părea mai omenoasă. S-a întors spre Gaston și i-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
tot ce avea, inclusiv îmbrăcămintea, se transformase într-o persoană atât de drăguță și inimoasă, încât nu-i venea să-și creadă ochilor. Ce ziceți de Dachi? — Șarlatanul ăla? Îl toacă de toți bănuții până dimineață. Ce ziceți de sensei?, sugeră Kimie, femeia cea grasă. — Da, e o idee. Au tăcut o clipă ca să mediteze. — Ce zici? Vrei să mergi la sensei? — Da, sensei. — E un bătrân cam ciudat, dar dacă-l rugăm noi, o să te primească peste noapte... Poate-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sută de metri. Ce căutăm noi, n-o să dispară până ajungem acolo. Dacă nu stă la vreun han mai răsărit din oraș, s-ar putea să fie la Yoshiya, unul dintre marile hanuri de lângă izvorul termal din munte, le-au sugerat lui Takamori și Tomoe camerista și funcționarul hotelului. A telefonat acolo, dar nu aveau nici un străin care să semene cu cel descris de ei. Cu patru-cinci zile în urmă, însă, un turist le-a spus că văzuse un străin plimbându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Întotdeauna, nu numai În cazul drogurilor. Imaginați-vă o stare de excitare care te ține cu pupilele dilatate timp de treizeci de ore! N-ai cum să nu fii epuizat, amorțit. Musca-țețe... bărbatul Îi găsise numele acesta. Zicea că Îi sugera bâzâitul aripilor acestei insecte. Eu, firește, nu am văzut niciodată o muscă-țețe. Mie și-a lăsat fetița la părinții ei și a venit la Tokio. Imediat ce s-au Întâlnit, bărbatul i-a dat să Înghită o pastilă de musca-țețe. După ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]